Yera Él…
Abrióse la puerta
de sópitu. Daquién d’aquel.los atolondraos que taban nel conciertu, salió
escopetáu del local. Aprovechéi’l momentu ya coléime ente’l tropel de xente que
s’apelotonaba delantre l’artista. El
baruyu tapecía las notas musicales. Ya al.lí taba él, l.lantáu xunto a la
columna d’espeyu, canturriando. Pasaran muitos meses dende la última vez que lu
viera. Pero yera’l mesmu. El mesmu qu’atopara nel chigre, nel cine, nel
aparcamientu… El mesmu que m’adelantó n’autopista, a gran velocidá.
El mesmu
d’aquel.la nueite l.louca nel malecón. El mesmu. Ya sonriume, con sonrisa
dura, con sonrisa de diañu, de xuru.
Esta vez nun había dulda: l’espeyu reflexaba tolas caras, menos la d’él…
( Cuentos mínimos. Mª Esther García López, marzu
de 2007)
1 comentario:
Hola Esther!!!!! que tal???
Que bueno leerte en asturiano, un buen relato.
Me gusta mucho Esther!!!
Besos Josefina
Publicar un comentario