Esther García-España/Enero de 2014

Yera Él…

Abrióse la puerta de sópitu. Daquién d’aquel.los atolondraos que taban nel conciertu, salió escopetáu del local. Aprovechéi’l momentu ya coléime ente’l tropel de xente que s’apelotonaba  delantre l’artista. El baruyu tapecía las notas musicales. Ya al.lí taba él, l.lantáu xunto a la columna d’espeyu, canturriando. Pasaran muitos meses dende la última vez que lu viera. Pero yera’l mesmu. El mesmu qu’atopara nel chigre, nel cine, nel aparcamientu… El mesmu que m’adelantó n’autopista, a gran velocidá.

El mesmu d’aquel.la nueite l.louca nel malecón. El mesmu.  Ya sonriume, con sonrisa dura, con sonrisa de diañu, de xuru.  Esta vez nun había dulda: l’espeyu reflexaba tolas caras, menos la d’él…

( Cuentos mínimos.  Mª Esther García López, marzu de 2007)